تنها دليل زنده بودنم

اینم از تولد بهار جون دختر همسایه طبقه ی بالا مون.راستش وقتی فهیمه جون زنگ زد و گفت تو و عرفان واس تولد بهار دعوتین با شناختی که از عرفان داشتم گفتم مرسی از دعوتت اما چشم من میام ولی عرفان فک نکنم بیاد.عاااااااااااااااخه عرفان زیاد با دختر خانم ها جور نیست  یعنی کلا میگه من آقا هستم "پسر نه هاا،  آقا از وقتی عرفان مدرسه رفته و گاهی مواقع که من برای رفتن به مراسم شام غریبان و فوت اقوام و آشنایان و مجبور شدم عرفان رو هم با خودم ببرم   ایستاده دم در مسجد و پاشو داخل نذاشته که من آقام  ونمیتونم بیام بین خانم ها. خلاصه با توجه به این ها گفتم که عرفان فک نکنم بیاد. اما تا بهش گفتم دوشنبه تولد بهار جون هست....

اینم از عکس های امشب که تولد مبین جون بود و  منم چون الان که رسیدیم خونه خوابم نمیاد اومدم وب رو آپ کنم : ...

عرفان در مسابقه ي علمي مدرسه شون نفر سوم شده  و حدود يك ماهي بود كه منتظر جايزه اش بود . هي ميگفت: مامان  به نظرت نميخوان جايزه بدن ؟؟؟ مامان پس كي اين جايزه ي ما رو ميدن ؟؟؟ مامان نكنه بخوان جايزه ندن ؟؟؟ مامان نكنه جايزه ي منو خورده باشن ؟؟؟  مامان نكنه به نفر سوم جايزه ندن ؟؟؟ مامان فك ميكني جايزه رو اين هفته بدن ؟؟؟ مامان تو ميگي جايزه ام چيه ؟؟؟ مامان به نظرت جايزه ام بزرگه يا كوچيك؟؟؟ مامان به نظرت جايزه ام قشنگه ؟؟؟ مامان چند روز شده از وقتي اعلام كردن كه من نفر سوم شدم ؟؟؟ مامان يعني پول ندارن براي ما جايزه بخرن ؟؟؟ خلاصه ديگه منو كشت با اين سوال ها . فك ...

باز چند تا عكس از نگين كش رفتم و بهانه اي شد برا اينكه برات پست بنويسم : اينا عكس هاي تولد شش سالگيت هست كه تو خونه ي قبلي باباجون اينا هست . فقط خودمون بوديم و عمو محمد و خاله مهين و سايه و سينا : لباس تولدت همون لباس سفيدي هست كه در دو عكس اول تنت هست و اين  پيراهن كه در عكس بالا دستت هست كادوي خاله مهين بود كه پوشيدي و خوشت اومد و درش درنياوردي :                 اينم تولد هفت سالگيت  تو خونه ي فعلي باباجون اينا كه چون روز سوم فروردين هست  و اون روز باباجون اينا به دوستان و اقوام گ...

خيييييييييلي وقت پيش يه پستي گذاشته بودم كه عرفان ابروهاش رو از ته زده بود . وقتي پست رو مينوشتم عرفان اجازه نداد عكس ابروهاي زده اش رو بذارم در وب اما  اون روز داشتم عكس هاي قديمي رو ميديم تا به اين عكس ها رسيدم هم خنده ام گرفته بود هم گريه ام . واي كه چه مصيبتها كشيدم و روزها با مداد ابروي خودم ، برا عرفان ابرو ميكشيدم و حتي بعضي قسمتهاي موهاي سرش رو هم زده بود و ته سرش سفيد ديده ميشد كه با مداد سياه و ماژيك اونجا ها رو هم سياه ميكردم مي بردمش مهد تا بچه ها ازش نترسن . در اون پست هم نوشتم كه من نميدوستم ابرو تا اين حد در قيافه ي آدم تاثيرگذار هست . اگه كسي به اعجاز ابرو در قيافه اعتقاد نداره با ديدن اين عكس عرفان ميتونه ايمان بي...

امسال هم مثل سالهای قبل عرفان  انتظار روز تاسوعا رو میکشید که بره مسجد نزدیک خونه ی بابا اینا و بالاسر شمع ها باشه .( یه جورایی میشه گفت مدیر عامل  شمع روز تاسوعای مسجد بشه ). این عکسو من به زور تو پاگرد خونه ی بابا انداختم .میگفت وقت ندارم برا عکس . الان دیرم میشه یه نفر دیگه جای من میره اونجا مسئول میشه . میگفت خودم نوکر امام حسینم برا عرفان پیراهن مشكي خريده بوديم که فقط اونو پوشيده بود و از روش هيچي نميپوشيد . من كلللللللللللللللي حرص خوردم و ماجراها داشتيم تا تونستم اين سوشرت رو تنش كنم . ( به قول شاعر كه ميگه بسي رنج بردم در اين سال سي )  هر كار ميكردم نه كلاه ميذاشت سرش  نه اين مشكي سر  رو مي بست...